Ολόκληρη
η χώρα παρακολουθεί τις τελευταίες μέρες
στην Δυτική Αττική και ειδικά στη Μάνδρα, τις φονικές πλημμύρες οι
οποίες άφησαν πίσω τους 21 νεκρούς, καθώς και πάρα πολλές καταστροφές στα
σπίτια και στις περιουσίες των κατοίκων.
Το συγκεκριμένο συμβάν δεν είναι κάτι
πρωτόγνωρο, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν καταστροφές από
πλημμύρες, ούτε και η πρώτη φορά φυσικά που υπάρχουν νεκροί. Για άλλη μια φορά
κυβέρνηση και ΜΜΕ έρχονται να εκφράσουν την θλίψη και την «αμέριστη»
συμπαράστασή τους στους συγγενείς των θυμάτων, ενώ με φθηνά επικοινωνιακά
παιχνίδια οι αρμόδιοι πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλο.
Αρχικά
οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η έντονη βροχόπτωση προφανώς και είναι ένα
φυσικό φαινόμενο, οι συνέπειές του όμως
είναι πλήρως ταξικές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε αντίστοιχες
περιπτώσεις πλήττονται μόνο οι ισοπεδωμένοι αυτής της κοινωνίας. Σε οποιοδήποτε
αντίστοιχο ζήτημα έχει προκύψει διαχρονικά με
τα φτωχά προάστια, εκεί που χτυπάει η καρδιά της εργατιάς, της φτώχειας, της
μετανάστευσης και της προσφυγιάς δηλαδή, δεν υπάρχει δεκάρα τσακιστή. Τα
ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα, αφού εν έτει 2017 θρηνούμε 21 ανθρώπους
από πλημμύρα, μέσα σε ένα αστικό δίκτυο! Θα μπορούσαμε να έχουμε τόσους
θανάτους στην Εκάλη ή στην Κηφισιά άραγε από μία πλημμύρα;
Τα
μπαζωμένα ρέματα, οι κακά σχεδιασμένοι ιδιωτικοί δρόμοι, η έλλειψη
αντιπλημμυρικών έργων, αλλά και τα αποψιλωμένα δάση εκτός από αιτία της
καταστροφής δείχνουν και την χρόνια
κρατική αδιαφορία. Γιατί να κάνεις ένα αντιπλημμυρικό έργο άραγε όταν ο
παράγοντας «κέρδος» σταματάει με την τελειοποίησή του; Τι καλά που θα ήταν αν
το νερό πλήρωνε διόδια ε; Ο ίδιος λόγος είναι που θα χτίσεις και πάνω στο
υδρογραφικό δίκτυο, χωρίς να αναρωτηθείς αν η έκταση είναι κατάλληλη για δόμηση
και χωρίς να σε ενδιαφέρει αν το νερό θα έχει κάποια διέξοδο μάλλον. Αλλά τώρα που το νερό φώναξε «παρών», η
κυβέρνηση και το κράτος ήταν ως συνήθως, απόντες.
Γίνεται
αντιληπτό λοιπόν, ότι η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις αδυνατούν να δώσουν
χρήματα για αντιπλημμυρικά έργα και άλλα έργα υποδομής που θα έχουν επίκεντρο
την κοινωνία και τον άνθρωπο. Να δίνουν χρήματα σε προέδρους ΠΑΕ για να φτιάξουν
γήπεδα, ή για την αγορά νέων F16
ή να κόψουν χρήματα από την παιδεία όμως είναι πάγια πολιτική τους. Μιας
πολιτικής πλήρως εναρμονισμένης με τις κατευθύνσεις των δανειστών και της ΕΕ,
που τσακίζει τα φτωχά λαϊκά στρώματα και κάνει πλάτες σε βιομήχανους και
μεγαλοεργολάβους. Συνεπώς, δεν παίζει ρόλο μόνο το ποσό των χρημάτων που
δίνεται, αλλά και ο τρόπος που αυτά αξιοποιούνται.
Όπως
προαναφέρθηκε, δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι οι εύρυθμες πλούσιες περιοχές του
κέντρου και των προαστίων, δεν πρόκειται να είχαν την ίδια κατάληξη από ένα
αντίστοιχο φαινόμενο βροχόπτωσης. Όσο λοιπόν οι ανθρώπινες ζωές μπαίνουν στο
παιχνίδι της κοστολόγησης από ένα καπιταλιστικό σύστημα που έχει μετατρέψει τα
πάντα σε χρήμα, τόσο λιγότερο θα λαμβάνεται υπόψη και ο παράγοντας άνθρωπος.
Πώς να ληφθεί άλλωστε όταν η «εξοικονόμηση» χρημάτων θα μπαίνει σε μια ζυγαριά,
που αντίβαρό της θα έχει τον αριθμό των αποδεκτών θανάτων;